KONFLIKT ETOSÓW
Czy katolicy zrozumieli
autonomiczny
charakter państwa, a zwłaszcza autonomiczny charakter liberalnej demokracji? Jeśli państwo demokratyczne posiada sobie właściwą autonomię, to znaczy, że również jej etos jest w jakimś zakresie autonomiczny i różny od etosu Kościoła. Cele moralne demokracji i sposób realizacji tych celów nie muszą się pokrywać z celami moralnymi Kościoła. Z tego jednak nie będzie można wnosić, że państwo demokratyczne, wzięte samo w sobie, jest amoralne i dopiero stosunek do kościelnej nauki o moralności nadaje mu etyczne znaczenie. A była taka tendencja. Mówiło się: etyka jest po stronie tego, co wieczne i niezmienne, państwo żyje w obszarze tego, co zmienne. Aby właściwie ocenić działania państwa, należy odnieść je do tego, co wieczne. Nie istnieje coś takiego jak immanentna etyka demokracji - istnieją tylko oceny zewnętrzne.
Pisze Böckenförde: "Oznacza to, że musi w końcu zaniknąć wrażliwość na historyczną i polityczną legalność i ciągłość, a wraz z tym zdolność do politycznej, odpowiadającej aktualnym potrzebom, działalności. Ale wtedy właśnie, odrzucona na poziomie teorii nauka o normatywnej sile faktyczności, przeżywa swój renesans w praktyce. Człowiek gotów jest zaakceptować bez żadnej różnicy zarówno rewolucję, jak zwycięstwo wyborcze partii wrogich konstytucji - wszystko to dzieje się przecież na poziomie prz
|