j będzie realizować. Stąd rodzi się pytanie, jak nieuchronna frustracja przelewać się będzie na światowe procesy polityczne. Nie trzeba wielkiego kryzysu gospodarczego, aby wywołać powszechną społeczną frustrację, która skomplikuje stosunki międzynarodowe. Kolejny przemawiający do emocji ponadregionalnych konflikt (zbombardowanie Iranu - zamieszki na Bliskim Wschodzie - fala terroryzmu na Zachodzie itd.), a obecny system zarządzania stosunkami międzynarodowymi może zostać całkiem sparaliżowany.
Oczekiwanie na powszechny kryzys przybrało już rozmiary niemal
neurotyczne
. Załamanie na rynku kredytów hipotecznych w USA zostało potraktowane jako zapowiedź kryzysu finansowego, cenowa bańka na rynku naftowym jako zapowiedź kryzysu energetycznego, lokalne nieurodzaje zbóż i ograniczenia eksportowe jako zapowiedź kryzysu żywnościowego. Często neurotyzm reakcji staje się źródłem kryzysu sam w sobie. A neurotyzm bierze się z braku pewności siebie w prognozowaniu skutków procesów kryzysowych. Przyjęliśmy za pewnik, że kryzys jest nieunikniony, a ponieważ już długo go nie było, więc obawiamy się, że już właśnie teraz jego pora. Skoro kryzys jest nieunikniony, więc będzie, nawet siłą naszej rezygnacji.
Mierzenie postępów globalizacji procentowym udziałem FDI, rolą handlu zagranicznego w tworzeniu PKB i innymi równie słusznymi wskaźnikami, spłyca istotę procesu. Tak naprawdę chodzi przecież o ludzi - możliwości ich komunikacji i interakcji (możliwości niekoniecznie konsumowane), czyli w ostatecznym rachunku poszerzanie ich swobody.
|