ych do dna lodowca (Hess, 1904). S. Finsterwalder opracował i wykorzystał w badaniach lodowca Vernagt (1881 - 1889) fotogrametrię naziemną (tzw. stolikową), a następnie w 1912 r. zastosowano stereofotogrametrię (O. Gruber). J. Vallot w okresie 1881 - 1889 z dużą precyzją mierzył ruch poziomy i pionowy Mer de Glace i stwierdził zmiany prędkości lodowca w czasie (nazwano to później falą kinematyczną). Pojawiły się wtedy podręczniki glacjologiiA. Heima (1885), J. Tyndalla (1898) i H. Hessa (1904).
W pierwszych dekadach XX w. poszerzono znacznie znajomość obszarów zlodowaconych, głównie dzięki ekspedycjom polarnym (zdobycie biegunów) i zorganizowaniu II Międzynarodowego Roku Polarnego w sezonie 1932 - 1933 (I Międzynarodowy Rok Polarny w 1882 - 1883) oraz skoordynowanej międzynarodowej akcji naukowej. Opracowano szczegółowe mapy odległych obszarów zlodowaconych stosując najpierw fotogrametrię naziemną (np. Zagrajski, Zawadzki, 1936), a następnie organizując misje
lotnicze
. Programy fotografowania obszarów polarnych objęły w latach trzydziestych Spitsbergen i część Grenlandii, a także radziecką Arktykę (Schneider, 1974). W latach pięćdziesiątych, w okresie przygotowań, jak i podczas III Międzynarodowego Roku Geofizycznego, wykonano zdjęcia lotnicze oraz mapy dużych obszarów Antarktydy i Grenlandii. W tym drugim przypadku pracowała duża ekspedycja glacjologiczna (Expedition Glaciologique Internationale au Groenland).
Glacjologia w okresie międzywojennym wzbogaciła się o nowe metody badawcze. H. Mothes (w 1926 r.) i B. Brockamp (w 1931 r.) zastosowali sejsmikę refleksyjną do mierzenia grubości lodowców, a W. Stern w 1929 r. wykorzystał w tym celu metodę elektromagnetyczną (prekursor radioechosondowań). R. Finsterwalder opracował i zastosował (1931) fotogrametryczne metody pomiaru ruchu powierzchni lodowca (metoda pseudoparalaks). J.P. Koch i A. Wegener w czasie wyprawy na lądolód grenlandzki w 1913 r. badali
|