Znacie zapewne trudności z udzielaniem dzieciom odpowiedzi na proste pytania, jak choćby na takie, które zadał kiedyś mój czteroletni wówczas syn Filip: Dlaczego koło jest na okrągło?
Dorosły człowiek żyjący pod koniec XX wieku coraz bardziej traci zdolność dziwienia się, zaciekawienia. Nie potrafi już refleksyjnie obserwować. Robią to za niego inni. Wystarczy obejrzeć telewizję, posłuchać radia lub
przejrzeć
gazetę. Wszystko ktoś już dostrzegł, określił, objaśnił. Wszystkie pytania już ktoś postawił. Inaczej dzieci. Do pewnego, niestety, coraz młodszego wieku są prawie nieustannie zdziwione - zachodem słońca i padającym śniegiem, działaniem odkurzacza i domofonu, wyborami do sejmu i cieknącą z przeciętego palca krwią. A ponieważ mała Kasia i mały Kubuś są zaciekawieni, więc pytają, pytają, pytają. W wyniku postępującego z wiekiem nacisku metod edukacji szkolnej ta naturalna ciekawość i zdolność dziwienia się powoli, acz nieustannie zanika. I trzeba dopiero bardzo silnego bodźca, by dorosła Katarzyna i dorosły Jakub zaciekawieni podnieśli do góry brwi. Tak jednak być nie musi!
Nie musimy zaliczać się do tej większości, która trwa w zmysłowym i umysłowym odrętwieniu. Wystarczy świadomie patrzeć, pytać i słuchać. Osoba twórcza ma duże umiejętności w wykorzystywaniu zmysłów: wzroku, słuchu, dotyku, smaku i węchu. Niektóre zawody, te twórcze, wymagają wybitnych zdolności zmysłowych. Malarz, który nie rozróżnia odcieni brązu, kucharz bez wrażliwości smakowej, twórca kosmetyków nieczuły na zapachy czy muzyk nie potrafiący odróżnić forte od piano nigdy nie staną się artysta
|