go farmakodynamikę bardzo
zmieniają różnice w przepływie krwi i degradacja insuliny w depot pod skórą.
Długo wchłanialne preparaty mają złą biodostępność. Wymiana aminokwasów w cząsteczce
insuliny może także wpływać na aktywność antygenów i aktywność pobudzającą wzrost.
Niektóre analogi wywołują np. raka sutka u szczurów. Jak dotąd nie wykazano,
aby różne analogi miały inne nasilenie wiązania do receptorów różnych narządów,
np. wątroby lub mięśni.
Prace nad analogami mają charakter badań I i II fazy. Jest jeszcze zbyt wcześnie,
aby mogły one szybko nabrać cech leków. Krótko działające analogi insuliny,
a więc tak wytworzone cząsteczki, aby nie dochodziło do powstawania heksamerów,
podlegają tym samym prawidłom procesu wchłaniania z tkanki podskórnej co natywna
ludzka insulina. Różnica polega na skróceniu czasu dyfuzji o okres przekształcania
się heksamerów w dimery i monomery. Obecność analogu od początku tylko w postaci
monomeru powoduje, że szybkość wchłaniania, po ustaleniu się dynamicznej równowagi
w tym zakresie, staje się dwa razy większa w porównaniu z nie zmodyfikowaną
insuliną. Profil stężenia analogu w osoczu zależy nie tylko od szybkości wchłaniania,
lecz także od nasilenia klirensu metabolicznego. Niektóre analogi mają większy,
a inne mniejszy klirens metaboliczny. Wielkość tego klirensu z kolei zależy
od wiązania cząsteczki insuliny i jej analogów przez receptory insulinowe oraz
od śródkomórkowego metabolizmu kompleksu insulina-receptor. Zmniejszenie
klirensu
metabolicznego analogu powoduje, że znajduje się on w większym stężeniu poza
komórką i z tego powodu wywołuje silniejsze działanie regulacyjne. Zależność
między stężeniem analogu w płynie tkankowym, jego działaniem regulacyjnym i
wielkością klirensu metabolicznego są więc powiązane i mogą się wzajemnie kompensować.
Wytworzono doświadczalne preparaty insuliny nadające się do rozpylania w jamie
nosa. W celu zmniejszenia napięcia powierzchniowego roztworu zawierają one lecytynę
lub inne promotory sorpcji. Po donosowym podaniu ok. 40-60% insuliny zawartej
w preparacie szybko się wchłania. Wielu badaczy sądzi, że insulina może się
wchłaniać przez błonę śluzową dopiero po jej uszkodzeniu. Ilość wchłoniętej
insuliny, szybkość zwiększania jej stężenia we krwi po donosowym p
|