Artyści przywracają więc znaczenie sfery irracjonalnej, co ma istotne znaczenie w naszej epoce wyrażającej kult dla wiedzy naukowej. Świadomość analizowanej tu grupy ludzi przenikają pewne idee, jak wieczny pokój czy tworzenie zwartej społeczności narodów przynajmiej w skali europejskiej.
Elementaryzm
nawołuje do tworzenia sztuki, która przenikałaby życie. Głosi swoisty powrót do przyrody. Zwraca uwagę na fizyczność sztuki, na to, że kreuje ją tworzywo. Należy je kontemplować, wyraziście czuć opór tego, co zewnętrzne. Sztuka to swoiste przeżywanie świata. Elementarysta pragnie przede wszystkim kontemplacji, chce podziwiać to, co już dane. Odczuwa związek z kosmosem, z powietrzem, wodą, ogniem, mrozem, gliną. Uznaje zbędność sztuki w znaczeniu tradycyjnym. Stara się uwolnić od potrzeb życia, a nawet od potrzeby tworzenia dzieł sztuki. Elementaryście nieodzowna jest wolność. I stąd wyraża nieufność do idei, które ją niejednokrotnie zabierały i okazywały się kłamliwe. Elementaryzm wyrasta z zaufania do tworzywa, które nie jest zdolne kłamać.
Poczucie powinności wewnętrznej skłania członków elity do podejmowania czynów ukierunkowanych przez wartości idealne. Tworzyć to znaczy działać. Tworzyć to znaczy być pozytywnie nieprzystosowanym do rzeczywistości, która jest, natomiast być przystosowanym do rzeczywistości, która być powinna. Potwierdza się więc w postawie elit przekonanie Kanta, że o wartości człowieka decyduje sens podjętych działań i motywy, dla których zostały one podjęte. Powinność do spełnienia, poczucie misji własnego ży
|