załych dębach) i mającej szafranową szatę Enyo (to samo imię, wywodzące się zapewne od okrzyku bitewnego, nosiła bogini wojny, towarzysząca Aresowi w walkach). Późniejsza tradycja dodaje trzecią: Dejno ("Straszliwą"). Godne to jest uwagi, iż były one - według Teogonii (270-271) -"pięknolice", a przy tym "siwe od urodzenia". Apollodoros (2, 4, 2) ciekawie nam opowiada, iż wszystkie trzy miały tylko jedno oko i jeden ząb, które wzajemnie sobie przekazywały do użytku w patrzeniu i w żuciu pokarmu.
Młody heros, kiedy dotarł do ich pieczary, chwycił oko ich i ząb, kiedy je sobie podawały, i oznajmił, że odda, jeśli mu wskażą drogę do Gorgon, a także do pewnych zasobnych nimf, które chciał wcześniej spotkać, bo tak mu doradziła Atena. Objaśniły drogę i odzyskały oko i ząb; tylko uboczna wersja głosiła, że Perseusz, zdobywszy informację, okrutnie rzucił oko do jeziora i zostawił Graje w bezradnej ślepocie. Nimfy zaś, do których się udał, obdarzyły go prawdziwymi skarbami: skrzydlatymi sandałami, niezmiernie użytecznymi w dalekiej drodze; "psim szyszakiem" (kynee) Hadesa, czyniącym nosiciela niewidzialnym; wielką torbą zwaną kibisis, którą zaraz sobie przypasał do biodra. A pojawił się też opiekun wędrowców, Hermes, i wręczył młodzieńcowi sierp z
adamantu
.
Gorgony, do których Perseusz teraz miał lecieć, żyły, jak ich siostry, Graje, za wodami Okeanosa, lecz one najdalej na Zachodzie, tuż przy dziedzinie Nocy, gdzie dźwięcznie śpiewały "Córki--Wieczoru", Hesperydy. W ogólnej nazwie: Gorgoes (później Gorgones) jest ten sam pierwiastek dźwiękonaśladowczy, który słyszymy w greckim przymiotniku gorgos, "straszny", "dziki", spokrewniony zresztą w uniwersum indoeuropejskim ze słowiańską "grozą". Pradawna więc onomatopeja przechowuje w sobie trwogę (ten
|