- Tak. Wielkie nieszczęście. Bardzo mi przykro, wielkie, dla pani i małej - obejrzał się na tapczan - no i dla kraju, oczywiście. Wyrazy...
Przerwała mu gestem. Podniósł się z miejsca i cicho zamknął za sobą drzwi. Nie minęło wiele czasu, a zjawiła się ta sama pokojowa, którą widziała na ganku. W świetle pośród dostojnych mebli gabinetu wydała się
Marcie
bardzo ładna, ale zupełnie nie na miejscu w swym żurnalowym stroju służącej. Miała wilgotne, ciemne oczy i aż za długie chyba rzęsy.
- Pan dziedzic powiedział, że mam dla pani i dla dziewczynki przygotować spanie. Nie za wygodne, bo w jadalni, ale postawi się parawan. U nas bardzo dużo ludzi, wszyscy z Warszawy. A kolacja jest o siódmej. Przynieść coś zaraz do zjedzenia, czy pani poczeka?
|