Akcjonariuszami i kierownikami pozostali nadal w większości miejscowi arystokraci: Henckel-Donnersmarckowie, Plessowie, Ballestremowie i inni.
Przy tak bardzo szybkim postępie ciężkiego przemysłu śląskiego pozostawał on jednak w tyle w porównaniu do Zagłębia Ruhry czy Saary. Świadczyło o tym gorsze wyposażenie techniczne hut i kopalń, co znajdowało też wyraz w malejącym udziale Śląska w produkcji całych Niemiec. Węgiel śląski był wypierany z rynków: berlińskiego i
szczecińskiego
, przez konkurencję zachodnioniemiecką i angielską. Podobnie miała się rzecz z produkcją cynku na Śląsku: wzrastała ona w liczbach absolutnych, malał natomiast jej udział w produkcji światowej.
Gdy szło o rozbudowę sieci kolejowej, ziemie zaboru pruskiego wyprzedzały też znacznie Królestwo. Do 1880 r. główna magistrala śląska: Berlin-Mysłowice, uzyskała rozgałęzienia do wszystkich ważniejszych ośrodków przemysłowych i handlowych prowincji. W sąsiedniej Wielkopolsce kilka linii lokalnych rozchodziło się promieniście z Poznania. Trzy ważne magistrale biegnące przez ziemie polskie łączyły Berlin z Królewcem i Insterburgiem. Rząd faworyzował budowę linii w kierunkach południowych, wiążący
|