aklizm, słowo, a nawet ruch ciała. Kolejny umęczony umysł, węszący wszędzie zło niesione przez politycznych przeciwników. Honor, ojczyzna, wrogowie, Bóg, religia, zdrada, komuna, agenci, stabilizacja, racja narodowa, demokracja, prawda, gospodarka. Permanentna słowna sraczka, każdy, kto nią się posługuje, ma wrażenie, że mówi coś ważnego i ciekawego, coś, co ma moc zaklinania ludzkich umysłów. Tacy ludzie męczą mnie jak piszczenie styropianem po szybie i powodują, że od razu wyłączam telewizor.
Jadę do centrum autobusem, na jednym z przystanków wchodzi kilkunastoletni Cygan i gra na rozklekotanej harmonii. Obok niego
drepcze
może dziesięcio-dwunastoletnia dziewczynka z plastikowym kubkiem, na którym był napis OMS, umieszczonym, niczym symbol Boga, w trójkącie, i podtyka go pod nos pasażerom, mamrocząc: Panie, proszę, pan dobry.
Nakładam na uszy słuchawki walkmana.
|