Dane tekstu dla wyniku: 1
Identyfikator tekstu: IJPPAN_k123587
Tytuł:
Wydawca: Wydawnictwo Super Nowa
Źródło: Uczeń czarnoksiężnika
Kanał: #kanal_ksiazka
Typ: #typ_lit
Autorzy: Witold Jabłoński,  
Data publikacji: 2003
yngów, znanej i szanowanej w całym grodzie. Owego fatalnego popołudnia nieszczęsny Marcin z Koła stał za mną, nieco na lewo. Pochylony w moją stronę, syczał mi do ucha najgorsze wyzwiska, próbując zakłócić śpiew. Jednocześnie co chwila kopał mnie boleśnie w łydkę. Obawiałem się, że długo tego nie wytrzymam. Oczywiście nie było mowy, abym poskarżył się prowadzącemu próbę mistrzowi. Zabraniały tego niepisane reguły uczniowskiej gromadki. Każdy nowy żaczek musiał sobie radzić w takiej opresji sam.
Niektórzy nieżyczliwi głupcy opowiadali potem, jakobym złapał w locie osę i wrzucił do gardła prześladowcy. Każdy rozumny człowiek przyzna, że to bzdura wierutna. Po prostu kiedy wznosiłem mój głos na najwyższe rejestry ku błękitnej, wyzłoconej słońcem kopule nieba, nagle nad moim lewym uchem usłyszałem przebijające się przez jadowite szepty Marcina groźne brzęczenie owada. Odruchowo machnąłem ręką. Byłże to istotnie ślepy traf czy też omen niepojęty dla ludzkiego umysłu - nie potrafię na to odpowiedzieć nawet dzisiaj. Rozjuszona osa wpadła prosto w otwarte usta szepczącego plugastwa młodziana. Chwilę później usłyszałem okropny charkot i rzężenie. Ktoś za moimi plecami upadł na ziemię, wywołując okrzyki przestrachu i zamieszanie. Zobaczyłem także przerażenie narastające w wybałuszonych oczach naszego bakałarza. Przerwałem śpiew i obejrzałem się za siebie. Ujrzałem mego wroga tarzającego się po ziemi w przedśmiertnych drgawkach. Jego nadobne liczko purpurowiało i siniało na przemian, tak jak to opisałem na początku niniejszego rozdziału. Niektórzy koledzy z mistrzem na czele próbowali rozewrzeć mu usta wypełnione puchnącym potwornie szybko językiem, wszelkie zabiegi okazały się jednak daremne. Chłopak skonał w ciągu paru chwil. Wydawało się, że jego szeroko otwarte, bławatkowe, okolone złotymi rzęsami źrenice wpatrują się we mnie oskarżycielsko. Po chwili spojrzeli na mnie podobnie stojący nad trupem starsi uczniowie, a przynajmniej część z nich. Zauważyłem strach czający się pod niemym wyrzutem. Byli i tacy, co szlochali, najwyraźniej żałując wstrętnego gnębiciela malców. Co do mnie, nie czułem nawet krztyny żalu. Uczyłem się znosić ze spokojem podobne wyroki losu, dotykające mych nieprzyjaciół, zwłaszcza jeśli objawiała się w tych zdarzeniach pomocna dłoń mego tajemniczego sprzymierzeńca, który dał już o sobie znać pod Legnicą i w Borku. Śmiało spojrzałem w oczy kolegom i uniósłszy dumnie głowę, odrzucając czarne kędziory z czoła, ruszyłem przez rozstępujący się tłumek do wyjścia. Nikt nie próbował mnie zatrzymać. Było zresztą dla wszystkich jasne, że o dalszych lekcjach nie ma już tego dnia mowy. Przez kilka następnych tygodni wspominano powalonego śmiercią młodzika, wzdychano melancholijnie nad nietrwałością ludzkiego bytu na tym padole, spoglądając przy tym na mnie oskarżycielsko, w końcu jednak, jak to zwykle w takich razach bywa, o wszystkim zapomniano. Osobiście nie uważałem się za winnego tej śmierci, traktując ją najwyżej jako kolejny dowód opieki potężnego przyjaciela.
Postanowiłem natomiast, iż nie dopuszczę więcej, aby nad młodszymi klerykami srożyli się starsi wiekiem uczniowie, jasne bowiem było, że doczekamy się wkrótce godnych następców Marcina. Wszakże słusznie powiadali mędrcy starożytni, że natura nie znosi próżni. Wśród ludzi owa sentencja szczególnie jest trafna, gdy chodzi o podłe i nikczemne uczynki.