- Wróćmy do lat osiemdziesiątych. W grudniu 1983 roku wielkim świętem "Solidarności" stało się przyznanie Lechowi Wałęsie Pokojowej Nagrody Nobla. Ale przy tej okazji powstał problem dość dramatycznie korespondujący z tezą Adama, że "draństwo trzeba nazwać po imieniu".
Oto bowiem w środowisku rosyjskich dysydentów fatalne poruszenie wywołał fakt, że w odczytanym przez
Danutę
Wałęsową podziękowaniu Lecha zabrakło choćby wzmianki o najświeższych represjach wobec Andrieja Sacharowa. W lutym 1986, pisząc w Barczewie esej o stosunkach między Polakami i Rosjanami, przeznaczony dla emigracyjnego rosyjskiego kwartalnika "Kontinent", Adam próbował wyjaśnić milczenie Wałęsy.
"Jeśli dla emigrantów polskich, np. z kręgu "Kultury" paryskiej, pierwszych popularyzatorów wiedzy o niezależnej Rosji, jedyną stawką są fundamentalne zmiany w samej Rosji, to dla Wałęsy kompromis na wzór Sierpniowych Porozumień z 1980 roku nie może być poza zasięgiem politycznej nadziei. W tych kategoriach należy rozumieć jego milczenie na temat Sacharowa. Żaden odpowiedzialny polityk nie powinien z tego czynić zarzutu przywódcy "Solidarności"".
|