II
Pawełek Kryński otworzył oczy i przyjrzał się dłoniom. Zawsze po przebudzeniu przyglądał się dłoniom. Czy już stały się sine i martwe, z pociemniałymi paznokciami, wydzielającymi trupi jad, czy jeszcze są własne, żywe? Pawełek, bo tak go wszyscy nazywali od dziecka, miał skończyć niebawem dziewiętnaście lat. W tym wieku działy się z człowiekiem owych czasów niezwykłe rzeczy. Rozumiał już dobrze odmienność płci i tracił wiarę w nieśmiertelność. Dopiero później znów mógł ją odzyskać, lecz wczesna męskość, podobnie jak sędziwa starość oswajały go ze śmiercią. Pawełek Kryński wkraczał zatem w okres, kiedy miłość i śmierć
stają
się nieodłącznymi przyjaciółkami mężczyzny. Myśl o nich nie odstępuje mężczyzny nawet o krok.
W niewiele lat później osiemnastoletni mężczyzna, który okazywałby takie cierpienie i lęk, byłby już tylko śmieszny. Lecz Pawełek należał do epoki, w której młodzi ludzie chcieli być dorośli. Nosili od piętnastego roku życia męskie garnitury i domagali się obowiązków oraz odpowiedzialności. Uciekali od dzieciństwa, bo i tak trwało zbyt długo. Dzieci nie mają honoru, a oni chcieli mieć honor za wszelką cenę.
|