ękach kilku urzędów, spisał i ujednolicił prawa. Na kolejnych sejmach ponawiano te żądania i wołano o ich wykonanie, czyli egzekucję. Coraz ostrzej występowano przeciw uprzywilejowanej sytuacji duchowieństwa. Szlachta chciała, aby duchowieństwo na równi z nią ponosiło obciążenia wojenne, aby miast wysyłać do Rzymu annaty obrócić je na potrzeby obronne kraju i aby znieść jurysdykcję sądów duchownych w sprawach świeckich. Zarazem jednak szlachta dążyła do dalszego ograniczania praw mieszczaństwa.
Ruch egzekucyjny osiągnął punkt
szczytowy
na sejmach: piotrkowskim (1562/1563) i warszawskim (1563/1564). Senatorowie zaczęli zwracać otrzymane po roku 1504 królewszczyzny, jednakże część magnaterii sprzeciwiła się uchwale, więc jej egzekwowanie ciągnęło się jeszcze przez wiele lat i nigdy nie zostało ukończone. Król zobowiązał się czwartą część (kwartę) dochodu z odzyskanych królewszczyzn przeznaczyć na żołd dla wojska (zwanego stąd kwarcianym).
Ruch egzekucyjny miał liczne powiązania z reformacją, jednakże nie wszyscy "egzekucjoniści" byli innowiercami i nie wszyscy innowiercy zwolennikami egzekucji.
|