W następnym roku wyjechałam do Leningradu, gdzie studiowałam w Wyższym Instytucie Pedagogicznym im. Hercena. Zetknęłam się tam z czołówką leningradzkich opozycjonistów. Byli to ciekawi ludzie, ale zraziła mnie ich zaciekłość i nietolerancja. Na ferie wróciłam do Moskwy. Właśnie rozgramiano opozycję i wszystkich wybitniejszych jej przedstawicieli skazywano na zesłanie.
Rozprawiono się z nimi wówczas w białych rękawiczkach. Po prostu rozbito centralne ośrodki, wysyłając czołowych działaczy z Moskwy do Kijowa czy Taszkientu. Grzecznie i elegancko. GPU przychodziło pakować rzeczy, odwoziło samochodem na dworzec,
kupowało
bilety. Odprowadzałam Regę i Woję na dworzec, korespondowałam z nimi cały czas. Po trzech latach wrócili. Rega wykładała na Uniwersytecie Moskiewskim. Woja pracował razem ze mną w Międzynarodowym Instytucie Agrarnym.
2 grudnia 1934 r. Stacha nie było w Moskwie, dzieci rano odprowadziłam do przedszkola, przyszłam do pracy, a tu straszne poruszenie: zamordowano Kirowa. Nie rozumiałam jeszcze wagi tego wydarzenia, ale czułam, że zaczyna się wielki dramat. Koledzy z pokoju rozbiegli się szukać konkretnych informacji, jestem sama, wchodzi Woja Wujowič. Opiera się o ścianę, białą z białymi drzwiami, a jego twarz jest bielsza niż ściana.
|