Opisane w podrozdziałach 11.2-11.5 techniki likwidacji odorantów nieznacznie różnią się od ogólnie znanych i wykorzystywanych technik usuwania innych zanieczyszczeń powietrza i gazów odlotowych. Różnice wynikają ze specyficznego przeznaczenia instalacji dezodoryzujących. Zadowalające osłabienie zapachu można osiągnąć bez zmniejszenia stężenia zanieczyszczeń ilościowo dominujących. Wystarcza usunięcie tych, które mają nieprzyjemny lub zbyt mocny zapach.
Przedstawione ograniczenie wymagań stawianych urządzeniom dezodoryzującym jest pozorne. W rzeczywistych sytuacjach zwykle nie wiadomo, które z zanieczyszczeń decydują o zapachu gazów i jaka jest niezbędna redukcja ich stężenia. Decyzje o konieczności usunięcia niemal wszystkich zanieczyszczeń - bez względu na ich zapach - pociągają za sobą wielkie koszty, a mimo to nie zawsze przynoszą oczekiwany efekt. Usunięcie nawet 90% zanieczyszczeń nie musi oznaczać likwidacji lub osłabienia zapachu. Możliwe są nawet efekty przeciwne - nieoczekiwany wzrost intensywności zapachu mieszaniny. Oczywistymi przyczynami takich zjawisk są przemiany części zanieczyszczeń w produkty o niższych progach węchowej wyczuwalności, takie jak powstawanie
kwasów karboksylowych
w wyniku utleniania alkoholi (SPWW odpowiednich kwasów są około 1000 razy mniejsze).
Przyczyną niespodziewanego wzrostu intensywności zapachu gazów po ich częściowym oczyszczeniu może być również usunięcie składników, które w wyjściowej mieszaninie odgrywały rolę czynników neutralizujących zapach pozostałych domieszek.
|