Jeszcze czymś innym było tak zwane szmalcownictwo, czyli szantażowanie i wydawanie Żydów w ręce Niemców, a także inne formy współpracy z okupantem przy prześladowaniu "niearyjskich" współobywateli. Liczba tych którzy w tej formie współpracowali z okupantem - często we własnym mniemaniu nadal uchodząc za polskich patriotów była także - jak wynika z ostatniego opracowania Jana Grabowskiego - znacznie wyższa niż przedstawiano to wcześniej.
Do tego dodać trzeba ogromną brutalizacje życia, która nie omijała także państwa podziemnego, gdzie zdarzało się, że wyroki za rzekomą kolaboracje były metodą eliminowania politycznych przeciwników. Głośny i szczególnie
odrażający
był przypadek mordu na dwóch pracownikach Biura Informacji i Propagandy A. K. - Jerzym Makowieckim i Ludwiku Widerszalu. Sprawa ta to dziś nie została do końca wyjaśniona i nadal budzi wiele kontrowersji. Nie wiadomo bowiem kto konkretnie zlecił ich zamordowanie, choć znani są bezpośredni sprawcy. Wyrok wykonała komórka Armii Krajowej.
W cytowanym przez Tomasza Szarotę meldunku Delegatury Rządu na Kraj pochodzącym z połowy 1942 roku a zajmującym się postawami mieszkańców Warszawy ludność miasta podzielono na trzy kategorię: 70 proc ludności zajmuje postawy bierne jednak w żadnej formie z okupantem nie współpracuje, 25 procent to aktywni uczestnicy walki, natomiast 5 procent to "Warszawa haniebna" "pośmiecie", "hołota wysługująca się okupantowi". Biorąc pod uwagę dorosłą ludność Warszawy , pierwsza, największa grupa to 360 tys
|