temu jakiś niesmak, lęk i zawstydzenie. Mówiła sobie, że trzeba tę twarz zapamiętać, bo należy do człowieka odważnego, który niejedno ryzykuje, aby nieść pomoc prześladowanym, ale jednocześnie czuła potrzebę utrwalenia wizerunku mężczyzny, który znalazł się w tym domu pustym, gdzie oddychała samotnością i tęsknotą. Pawełek nie był przecież mężczyzną, nigdy nie miał nim być, na zawsze pozostanie dzieckiem, dużym dzieckiem, które będzie miało kiedyś własne dzieci, ale nadal pozostanie dzieckiem.
Twarz mężczyzny wydała jej się
niebieskawa
, może z powodu ciemnego zarostu na policzkach i światła lampy gazowej. Podniósł głowę, spojrzeli sobie w oczy. "Nie powinnam mu się przyglądać", pomyślała spłoszona i zwróciła się do dziecka:
- Joasiu, zaraz przygotuję coś do zjedzenia. Joasia kiwnęła głową, Pawełek rzekł:
|