Dane tekstu dla wyniku:	1
Identyfikator tekstu:	IJPPAN_p00025b00447b
Tytuł:	MIARA SKROMNOŚCI
Wydawca:	Prószyński Media Sp. z o.o.
Źródło:	Wiedza i Życie nr 12/1996
Kanał:	#kanal_prasa_tygodnik
Typ:	#typ_publ
Autorzy:	ANDRZEJ KAJETAN WRÓBLEWSKI,
Data publikacji:	1996
Po roku spędzonym w Europie Millikan został asystentem Alberta Michelsona na uniwersytecie w Chicago. W ciągu następnych 12 lat pochłaniało go nauczanie. Sześć godzin dziennie wykładał fizykę, a przez resztę dnia zajmował się opracowywaniem podręczników. Miał już 40 lat, kiedy postanowił zająć się intrygującym go od dawna zagadnieniem elementarnego ładunku elektryczności. W 1909 roku opracował słynną metodę obserwacji drobniutkich kropelek oliwy spadających w polu elektrycznym między okładkami kondensatora. Zastosowanie tej metody przyniosło przełom. Millikan potrafił udowodnić, że wszystkie obserwowane w przyrodzie ładunki są wielokrotnością ładunku elementarnego i wyznaczył bardzo dokładnie wartość tego ładunku. Musiał przy tym pokonać zaciekły opór niektórych fizyków, uznających istnienie tzw. subelektronów o dowolnych ładunkach. Potem potwierdził z dużą dokładnością równanie fotoefektu zaproponowane przez Einsteina. Za te prace otrzymał w 1923 roku Nagrodę Nobla z fizyki, jako drugi Amerykanin po Michelsonie, i stał się jedną z najbardziej znanych i szanowanych postaci. Przeniósłszy się z Chicago do Pasadeny w Kalifornii, zajął się Millikan egzotycznym tematem, jakim było wtedy dochodzące z kosmosu promieniowanie, odkryte w 1912 roku podczas lotu balonowego przez Victora Hessa. Znakomite eksperymenty, jakie wykonał Millikan w latach 1923-1926 na dużych wysokościach i pod wodą w jeziorach Arrowhead i Muir w górach południowej Kalifornii, przekonały go, że odkryte przez Hessa promieniowanie spoza atmosfery rzeczywiście istnieje.