Śniadanie podano w sklepionej sali. Nie wstając od stołu, można było napawać się widokiem najbardziej dzikich turni. Książę kazał przeprosić za nieobecność - doglądał ostatnich przygotowań przed polowaniem.
Panna milczała. Po wczorajszym uniesieniu pozostała jej tylko bladość. Prawie nie tknęła pożywienia. Siedziała
naprzeciw
mnie, na drugim końcu mahoniowego stołu, wyprostowana, błądząc spojrzeniem gdzieś poza murami. Czasem z dziedzińca dolatywało wesołe pokrzykiwanie hajduków, w całym zamku szykowano się do wyprawy.
Powodowany nie tyle przyjaźnią do księcia - gdyż uważałem, że przyjaźń nie obowiązuje mnie do mieszania się w jego stosunki bądź co bądź rodzinne, choć nie przypominałem sobie, aby kiedykolwiek przedtem wspominał mi o swojej siostrzenicy - ile współczuciem dla młodej osoby, pragnąc rozproszyć to, co po części uważałem za wytwór jej przesadnej i niepotrzebnej egzaltacji, i przez to skłonić ją do pogodniejszych myśli - rzekłem:
|