postacią w historii biblijnej. Wielki wódz, prawodawca i prorok jest sugestywny, dramatyczny i wstrząsający w swoich tragicznych zmaganiach z własnymi słabościami i ze słabościami swego ludu. Ale jakże mało wiemy o nim jako o człowieku! Chyba tylko to, że łatwo unosił się gniewem, że miewał chwile zwątpienia, że dwa razy się ożenił i że miał kłopoty z własnym rodzeństwem. Widzimy go zawsze odbrązowionego, w całej chwale pomazańca, wśród chmur i błyskawic, nieprzejednanego wykonawcę woli Jahwe.
Co roku w święto Paschy lud izraelski
sławił
w hymnach i psalmach Jahwe i jego mandatariusza Mojżesza, a doświadczenia wędrówki na pustyni nabierały w ich obrzędach charakteru liturgicznego misterium, dramatu jakby z innych wymiarów świata.
Czyżby wynikało z tego, że Mojżesz nie był postacią historyczną? Bynajmniej! Nauka dzisiejsza jest ostrożniejsza w ferowaniu wyroków w tych sprawach, odkąd na dnie wielu legend i mitów wykryła złoża prawdziwych wydarzeń. Tak na przykład nie uważa się już Solona, Likurga czy Numy Pompiliusza za postacie mityczne. Byli to przywódcy, którzy działali w zwrotnych chwilach historii i z tej racji awansowali w tradycji pokoleń do rangi wielkich symboli.
|