eń i gotowość do podejmowania wyzwań, z jednej strony stały się modelowymi cechami literackich bohaterów, równocześnie szlachetnych i okrutnych, dwornych i bezwzględnych, stanowiących dla wszystkich członków stanu rycerskiego niewyczerpane źródło wzorców i natchnień, z drugiej, wymusiły modyfikację obyczajów obowiązujących w feudalnych siedzibach - uczyniły z samokontroli nad emocjami najwyższą normę pozwalającą łatwiej zapanować seniorowi nad poddanymi jego władzy gorącokrwistymi młodzieńcami.
Przynależność stanowa determinowała możliwości wyboru dróg życiowych przez młodszych synów z rycerskich rodzin. Jako członkowie elity mogli oni parać się jedynie godnymi, honorowymi zajęciami, które, jeżeli rozpatrywać je w kategoriach ekonomicznych, nazwać można nieprodukcyjnymi. Sfery działalności zastrzeżonej dla wyższej warstwy społecznej obejmowały służbę Bogu, władzę i politykę, wojnę oraz sport. Ponieważ iuvenes nie dziedziczyli lenn i często skazani byli na życie na łaskawym chlebie najstarszego brata-dziedzica, szczególną wartość przypisywali nieruchomościom i ruchomościom, których posiadanie samo w sobie uważane było za zaszczyt i wyróżnienie. W społeczności rycerskiej funkcjonowały dwa systemy porządkujące ją
hierarchicznie
. Jeden oparty na własności, drugi na osobistym męstwie i wspaniałych czynach. Prestiż, znaczenie i wpływy wojownika zależały od pozycji zajmowanych przez niego w obu strukturach, ale ważniejsza, gdyż trwalsza, była pierwsza z nich. Potwierdzało to chociażby postępowanie młodszych rycerskich synów, traktujących zyskanie wojennej i turniejowej sławy jak środka do zdobycia lenna. Co charakterystyczne, marzenia o bogactwie i awansie materialnym realizowane były nie przez pomnażanie nawet skromnego majątku, lecz zdobywanie, zagarnianie już istniejących i wyprodukowanych wszelkiego rodzaju dóbr, czy to jako łupów, czy nagród za męstwo i wierność, czy wreszcie w formie posagów wnoszonych przez żony.
Skoro najstarszy syn dziedziczył całość dóbr po mieczu, pozostali zwracali swe nadzieje ku krewnym po kądzieli. Ponieważ wiano matki przypadło starszemu bratu, Konon musiał bardziej zagłębić się w historię rodziny i szukać feudała gotowego przyjąć go na swój dwór w rodzinie ojczystej babki, kasztelanki Cambrai Konstancji d'Oisy. Zdobycie jej ręki przez Wilhelma I było jak dotąd największym matrymonialnym sukcesem seniorów Béthune. Znaczenie tego powinowactwa wkrótce wzrosło, gdyż kolejni panowi
|