O ile wiem, IPN poinformował prokuraturę o ich odnalezieniu, a ta zadecydowała o wszczęciu śledztwa. Sprawa stała się więc publiczna.
Przez resztę dnia chodziłem
wkurzony
... Nie tylko dlatego, że nie zwiedziłem muzeum, ale również dlatego, że to, co było moim osobistym i bolesnym przeżyciem, nagle znów było roztrząsane w mediach. Kiedy kilka dni później poszedłem do
IPN-u, przy drzwiach czekała już na mnie ekipa z TVN-u. Zapytali, czy mogą mi towarzyszyć w czasie przeglądania dokumentów. Zgodziłem się. Uznałem, że skoro i tak o tym wiedzą, nie ma sensu się ukrywać.
W biurze dyrektora Krakowskiego Oddziału IPN Janusza Kurtyki czekał na mnie stos dokumentów. Była wśród nich kaseta VHS. Kiedy ją włączono, doznałem szoku. Zobaczyłem siebie młodszego o dwadzieścia lat, szczupłego, bez brody, z pokaleczoną twarzą, składającego przed kamerą zeznania o napadzie w grudniu 1985 roku. Nagle wszystko mi się przypomniało: wizja lokalna, odtwarzanie przebiegu napadu, to, że milicja miała ze sobą kamerę. Ja to wcześniej zupełnie wyparłem z pamięci!
|