Jola zrozumiała, że nadszedł czas, by wycofać się z kryjówki. W chwili gdy do stolika podeszła kelnerka, rozgarnęła lekko krzaki i ostrożnie wycofała się nad brzeg jeziora.
W głowie miała zamęt. Z szybkiej tej rozmowy pozostały tylko strzępy. Jedno było pewne, natrafiła na prawdziwych przestępców, którzy postanowili ukryć coś w podziemiach zamku. Może rzeczywiście odnaleźli jakiś skarb, o którym z uporem wspominał Paragon, i postanowili przenieść go chwilowo w inne miejsce, a może są to po prostu pospolici złodzieje i chcą zamelinować łup pod murami zamku Mówili przecież o jakimś płótnie czy płótnach... Jakież to płótno mogliby ukrywać w podziemiach? Prawdopodobnie niezwykle
drogocenne
, skoro Tyrolczyk upierał się, żeby schowek był zupełnie suchy.
Okrążając hangar i pomost, myślała tak intensywnie, że pot wystąpił na jej czoło. Była oblepiona pajęczyną i suchymi badylami, w sandałach chlupotało jej błoto, lecz nie zważała na te drobiazgi:
|