Cenzura nadal bez litości kastrowała felietony Kisiela, ale nowa ustawa o kontroli prasy pozwalała przynajmniej zaznaczać miejsca ingerencji, z czego "Tygodnik" skwapliwie korzystał. W efekcie bywało tak, że zamiast felietonu ukazywała się tylko nazwa ustawy. KISIEL: [---] [Ustawa z dn. 31 VII 1981, O kontroli publikacji i widowisk, art. 2, pkt. 1 (Dz. U. nr 20, poz. 99, zm.: 1983 Dz. U. nr 44, poz. 204)].
Wypełniający gorliwie polecenia przełożonych
cenzorzy
jakby nie dostrzegali, że ślady po ingerencjach ośmieszają ustrój znacznie bardziej, niż mogłoby to uczynić zwolnione do druku zdanie. Fragment felietonu Dziwactwo białych kart wyglądał następująco: "...prawda tak czy owak puka do drzwi [----] [Ustawa z dn. 31 VII 1981, O kontroli publikacji i widowisk, art. 2, pkt. 3 (Dz. U. nr 20, poz. 99, zm.: 1983 Dz. U. nr 44, poz. 204)].
Bohaterem ataków prasowych był przez cały stan wojenny. Nie ustały, choć formalnie było już "po wojnie". Rzecznik prasowy władz Jerzy Urban oskarżył Kisiela, że swoją publicystyką buduje stronnictwo zniechęconych, obrażonych na państwo, na społeczeństwo, na świat, uważających się za generację pozbawioną perspektyw.
|