O ile dla umarłych kary piekielne były formą zapłaty za ich złe życie na ziemi, o tyle dla żyjących sama myśl o doznawaniu ich po śmierci, mogła być początkiem zawrócenia ze złej drogi i wejściem na drogę prowadzącą do dobrego życia.
Nie można też zapominać i o tym, że nierzadko strach przed piekłem pomagał prześladowanym i męczennikom znosić doznawane cierpienia, być silnymi w chwilach próby, odrzucać lęk, a jeżeli zachodziła taka konieczność, oddawać życie za Chrystusa. On jedynie bowiem, jak uczono, był w stanie wynagrodzić ich ofiarę lub ukarać, jeżeli stchórzyli i zaparli się Dobra. Ten aspekt przepowiadania o piekle opisuje szeroko Męczeństwo świętego Polikarpa, skazanego na śmierć w roku 156. Umierając, św.
Polikarp
zapewniał stojących obok, że stos, na którym płonie, wydaje mu się zimny, ponieważ zdoła go uchronić od wiele gorszego ognia, jakim jest ogień piekielny.
Ludowe wyobrażenia piekła rozwijały się szybko i bujnie. Nieliczne fragmenty Pisma Świętego mówiące o piekle wzbogacano o wątki dodatkowe, zaczerpnięte z innych religii, w które tak bardzo obfitowała wschodnia część ówczesnego świata. W ludowych wyobrażeniach infernalne zaświaty zapełniały się ludźmi. Ubogim, cierpiącym, uciskanym, prześladowanym itd. zapowiadano szczęście, podczas gdy możnowładców i bogaczów, prześladowców i nieprzyjaciół skazywano na kary piekielne. Tak więc wśród "mieszkańcó
|