- Zawsze tak bywa, kiedy chce się komuś pomóc. Bardzo panią przepraszam. Rozstroiłam się zupełnie.
- Taż wiesz,
kochaneńka
, taż tu jest oficerów kilku z Grodna. Po familii mnie nie znajomi. Zachodzą oni do kantyny. Zaglądnijżesz tam, kochaneńka, a dajżesz Bóg kto niebądź napatoczy sia.
Zosia przyglądała się wszystkim wchodzącym oficerom, starając się robić to dyskretnie, aby nie pomyśleli, że zaczepia ich wzrokiem. Trafiali się bardzo przystojni mężczyźni, wysocy i zgrabni, tacy, jakich lubiła. Wielu miało czerstwe twarze, wyglądali młodo i zdrowo, ponabierali w wojsku sił i wrócił im dawny fason. Onieśmielała ją elegancja mundurów, czyste koszule khaki i zgrabne krawaty, zwłaszcza że sama czuła się zaniedbana, nie uczesana, nie umyta, zbiedniała jak potorocze w lichej kiecce
|