Alesander Brückner, publikując przekaz pieśni z rękopisu odnalezionego w Petersburgu i zestawiając go z redakcją łysogórską, odniósł się krytycznie do zaproponowanej przez Bobowskiego restytucji pieśni. Pisał:
Odpis Załuskiego cenny jeszcze i dlatego, że usuwa wszelkie kombinacje co do restytucji pierwotnego tekstu: przypuszczenie, że “kopista świętokrzyski, mając w pamięci niektóre urywki naszej pieśni, przystosował jedne do drugich, jak umiał, nie pytając się ani o formę zwrotek, ani o budowę zdań, ani nareszcie o sens odpowiedni” okazało się mylnem. Ujawniły się wprawdzie
myłki
kopisty, przestawienie szyku zwrotek, opuszczenia itd., ale restytucja “epicznej części” podana u Bobowskiego (s. 60–62), nie zważająca na budowę rytmiczną (trójdzielną), chybiła zupełnie celu. Odpis Załuskiego wykazuje wreszcie ponownie, jak pierwotny, gładki układ psuł się z czasem przez nieuwagę kopistów lub przez rozszerzanie tekstu .
A. Brückner, Drobne zabytki języka polskiego ..., s. 217.
|