- Król pruski! - powtórzył Jasiński odgarniając z twarzy pukle włosów. - Siostrzyca nasza Francja zatrudni go nad Renem tak długo, dopóki ubezpieczywszy się od północy, nie zaniesiem w jego pielesze ognia i miecza w odwecie jego zdrad. Najgroźniejszy to z tyranów i nieprzyjaciół ludzkości. Ale któż się oprze bohaterskiemu jeniuszowi narodu, walczącego o wolność!
Wszak wyciągamy oręż nie dla uciskania cnotliwych i grabieży, lecz dla powszechnego szczęścia, dla ugruntowania w naszym narodzie świętych praw natury, dla równości, wolności i braterstwa! - wołał spłomieniony uniesieniem i tak porywający wiarą w szczytne hasła rewolucji, że jego adherenci wybuchnęli równym entuzjazmem. Zadzwoniły skrzydlate, cudne słowa. Rozgorzałe imaginacje już widziały zwycięstwo i serca poiły się dokonywaniem
bohatyrskich
czynów i chwałą. Łzy świeciły w niejednych oczach, twarze stawały się podobne rozpalonym pochodniom, a duszom sprężonym w świętym porywie zdało się wszystko łatwym i pewnym.
- Więc precz z moderantami, precz z kunktatorstwem i rachubami na jakieś odległe polityczne koniunktury! Tylko nie zwłóczyć więcej, siadać na koń, uderzać ławą i zwyciężać!
|