cji filozoficznej, z całością doświadczenia przednaukowego, z wiedzą naukową oraz z całością swego czasu i jego praxis. Heintel zdaje sobie sprawę, że synonimem nowoczesnego sposobu myślenia jest w wielu naukach humanistycznych i społecznych zerwanie z tradycją. Jednakże w takim powierzchownym osądzie, odmawiającym wartości tradycji, pomija się to, że filozofia jako wiedza o tym, co fundamentalne, zdana jest na przekaz dotychczasowego dorobku filozoficznego jako na swoją podstawę doświadczalną.
Nie zachodzi w filozofii postęp
linearny
, analogiczny do postępu w naukach szczegółowych. Nowe odkrycia filozoficzne są najczęściej - zdaniem omawianego filozofa - wariantami bądź uprzednio przemyślanych problemów, bądź ich rozwiązań. I nie należy wstydzić się swoich poprzedników myślowych. Świadomość tego, że własny sposób filozofowania ma wyraźne związki z jakimś poprzednikiem świadczy jedynie o tym, że nie jesteśmy na błędnym tropie. Każdy z systemów filozoficznych jest twórczy i dodaje nowe wartości. Mieści się w takim poglądzie głęboko ugruntowana i godna naśladowania tolerancja wobec poglądów odmiennych, chęć ich zrozumienia oraz spożytkowania.
Erich Heintel odrzucił tendencje redukcjonistyczne właściwe filozofii pozytywistycznej i marksistowskiej. Niezależnie od odmienności tych nurtów - odrzuciły one transcendencję, która ma wymiar filozoficzny, nie tylko religijny, co podkreśla omawiany filozof.
|