Problemem austriackim zajął się już traktat wersalski stanowiąc (art. 80), że wbrew tendencjom połączenia z Rzeszą, które wówczas wystąpiły, Austria będzie państwem niepodległym, a jej niezależność będzie mogła być zniesiona tylko za zgodą Rady Ligi Narodów.
Traktaty w Saint-Germain-en-Laye i w Trianon ustaliły sprawy państw powstałych całkowicie lub częściowo na
gruzach monarchii
habsburskiej. Austro-Węgry w chwili upadku obejmowały przestrzeń w okrągłych liczbach 676 tys. km, zamieszkałą przez 51,5 mln mieszkańców, z tego na część austriacką, Cislitawię, przypadało 300 tys. km i 28,5 mln ludności, na część węgierską, czyli Translitawię wraz z Chorwacją 325 tys. km i 21 mln mieszkańców (wspólna posiadłość Austrii i Węgier Bośnia i Hercegowina obejmowała 51 tys. km). Republika austriacka w granicach określonych traktatami zajęła obszar 83,8 tys. km z 6,4 mln ludności. Węgry utraciły wszystkie terytoria z ludnością niemadziarską lub też mieszaną narodowościowo (Chorwacja, Słowacja, Siedmiogród, Banat, Burgenland) i skurczone zostały do terytorium wynoszącego 93 tys. km i 7,9 mln mieszkańców.
Spośród państw sukcesyjnych na terenach dawnej monarchii powstała Czechosłowacja (maleńki okręg hulczyński, który przed 1919 r. należał do Niemiec, nie miał znaczenia), w większości z ziem podległych uprzednio berłu Habsburgów składało się Królestwo Serbów, Chorwatów, Słoweńców (Srba, Hrvata, Slovenaca, późniejsza od 1929 r. Jugosławia), niemal w połowie Rumunia, w jednej piątej Polska. Włochy zaś powiększyły swe terytorium państwowe mniej więcej o 8% (Tyrol Południowy i Istria).
|