wanie powyższe wydaje się dosyć oczywiste, jednak w praktyce dokonywania aktów użycia reguły może występować brak spójności "intencyjnej" pomiędzy poszczególnymi etapami aktu mowy. Wynika to z faktu, że w praktyce obrotu prawnego poszczególne etapy aktu używania reguł są często rozciągnięte w czasie. Powoduje to, że są one postrzegane przez podmioty prawa jako w pewnym sensie niezależne i mogące wywoływać określone skutki faktyczne, a nawet prawne, które podlegają ocenie w kategoriach prawnych.
Przykładowo, w akcie użycia reguły konstruującej czynność wydania decyzji administracyjnej mamy do czynienia ze stosunkowo rozciągniętym w czasie "aktem lokucyjnym" - dokonywaniem czynności składających się na substrat materialny czynności konwencjonalnej wydania decyzji. Czynności te obejmują zarówno właściwe przeprowadzenie postępowania administracyjnego, jak i przygotowanie odpowiedniego dokumentu, zawierającego treści przewidziane w art. 107 kodeksu postępowania administracyjnego, a na koniec doręczenie decyzji adresatowi. Z momentem zakończenia czynności składających się na substrat materialny czynności konwencjonalnej następuje odpowiednik aktu illokucyjnego - czynności dokonywane przez organ zostają uznane, na mocy odpowiedniej reguły - za wydanie decyzji administracyjnej. Wreszcie, decyzja ta wywołuje określone skutki w rzeczywistości pozajęzykowej (odpowiednik aktu perlokucyjnego w teorii aktów mowy). Skutki te należą do etapu nazywanego wykonaniem decyzji, zarówno dobrowolnym (podporządkowanie się decyzji przez jej adresata), jak i przymusowym (egzekucja
administracyjnoprawna
).
Skutki czynności konwencjonalnej charakteryzują się jeszcze jedną właściwością, istotną z punktu widzenia nadużycia reguły. Nie są one mianowicie unikatowe dla danej czynności konwencjonalnej. Wprost przeciwnie, skutki czynności konwencjonalnej A mogą być identyczne jak skutki czynności konwencjonalnej B. Przykładowo, umieszczenie w odosobnieniu przeciwnika politycznego może być zarówno efektem nakazu aresztowania wydanego przez sąd, jak i decyzji o uznaniu za zakaźnie chorego, wydanej przez or
|