ne dzieło jej autora. Niektórzy sądzą, że dzieło jego rozpoczyna się od początku rozdziału siódmego i uważają, że dla silniejszego zespolenia obu części księgi początek rozdziału siódmego spisał po aramejsku czy też przetłumaczył na ten język z hebrajskiego. Sam bowiem autor Księgi Daniela pisał po hebrajsku, aby przez to, w okresie prześladowania religii judaistycznej przez syryjskich Seleucydów, zaznaczyć wyraźnie swoje przywiązanie i wierność dla religijnych i narodowych tradycji swego ludu.
Ponieważ akcja opowieści pierwszej części księgi (rozdz. 1-6) rozgrywa się na dworze babilońskim i perskim i stosunkowo dobrze przedstawia panujące tam zwyczaje (przygotowanie paziów do służby dworskiej, tytuły urzędników, podział państwa na satrapie oraz stanowiska trzech głównych ministrów), nie można wykluczyć, że materiały te mogą pochodzić z czasów perskich. Tym bardziej, że niektóre wiadomości w nich zawarte przekazali także Herodot (485-425 p.n.e.) i Ksenofont (430-355 p.n.e.) w swej Cyropedii (VII, 5, 5), a relacje o szaleństwie Nabuchodonozora przekazał chrześcijański
dziejopis
Euzebiusz z Cezarei (263-340 n.e.) w swej Praeparatio evangelica (IX, 4). Toteż niektórzy (np. W. von Soden, J. D. Amusin) przypuszczali, że w księdze wykorzystano wcześniejsze babilońskie źródła na temat Nabonida, którego w księdze biblijnej zamieniono na Nabuchodonozora.
Nowe światło na powstanie Księgi Daniela oraz jej tło historyczne rzuciły rękopisy z Qumran. W grotach: pierwszej, czwartej i szóstej znaleziono spisane na skórze i papirusie urywki kanonicznej Księgi Daniela w jej obecnie znanej wersji, przy czym zawierają one także teksty w językach: hebrajskim i aramejskim. Stosunkowo szybko opublikowano teksty z groty pierwszej i szóstej. Ważniejsze jednak znaczenie dla wyjaśnienia powstania księgi mają teksty z czwartej groty będące świadectwem istnienia i
|