być na tyle trudne, by nie była prawdopodobna jego przypadkowa realizacja przez obserwujące zwierzę. Zwykle dodaje się tu również zastrzeżenie dodatkowe – że naśladowane działanie powinno nastąpić bezpośrednio po zaobserwowanym. Poświęćmy teraz nieco uwagi powtarzaniu przez zwierzęta dotąd im nie znanego (i nie zakodowanego genetycznie) repertuaru działań ruchowych – po jego zaobserwowaniu u innego osobnika. Wraz z procesem uczenia się przez naśladownictwo prowadzi to do tworzenia się tradycji.
W ten sposób, w części Anglii wytworzyła się w końcu lat trzydziestych subkultura sikory modrej (Parus caeruleus) i bogatki (P. major) – spijających śmietankę z butelkowanego mleka stawianego na progu domów, po przebiciu staniolowych kapsli. Takich faktów jest znacznie więcej. Grupa północnych kaczek krzyżówek nauczyła się np. jeść suchą mąkę
kukurydzianą
– nosząc ją w dziobie do stawu w celu rozmoczenia.
Najbardziej znane są tego rodzaju zjawiska z kolonii makaka japońskiego (Macaca fuscata) na wyspie Koshima, którego grupa stopniowo przyswoiła sobie w drodze naśladowania "wynalezioną" w 1953 roku przez jednego osobnika, Imo, czynność mycia otrzymywanych od eksperymentatora zapiaszczonych słodkich ziemniaków. Ta sama grupa przejęła następnie od Imy jej nowy "wynalazek", uczyniony w dwa i pół roku po poprzednim. Czteroletnia teraz Ima zaczęła oczyszczać podniesioną z piasku pszenicę – biorąc ją
|