Chorzy z biegunką – zarówno dzieci, jak i dorośli – przez lekarzy ogólnych leczeni są węglem aktywnym oraz antybiotykami i sulfonamidami. To słuszne postępowanie, jeśli biegunka ma charakter epizodyczny. Jeśli natomiast powtarza się często i trwa to przez wiele lat, najprawdopodobniej przyczyną jest proces alergiczny, lamblioza lub, znacznie rzadziej, nietolerancja cukrów. Antybiotyki jedynie pogłębiają objawy.
Dziesięciomiesięczne
dziecko z ciężką biegunką oddawało stolce kilkanaście razy dziennie, było wychudzone, wybitnie nadpobudliwe, miało kłopoty ze snem. Stwierdzono poziom przeciwciał IgA poniżej normy. Z wywiadu wynikało, że w siódmym miesiącu życia płodowego badaniem USG stwierdzono u dziecka wady układu moczowego. W trzecim miesiącu życia pojawił się nawracający częstomocz, trwający 3–4 tygodnie, który doprowadził do odwodnienia. Posiewy moczu były na ogół jałowe, okresowo pojawiało się białko, a trzy razy stwierdzono patologiczną florę bakteryjną. Za każdym razem zalecane były antybiotyki. Po sześciu miesiącach antybiotykoterapii matka – nie widząc efektów – przestała je podawać. Dziecko było cały czas karmione piersią. Antygeny spożywane przez karmiącą matkę mogą dostać się do jej pokarmu, wywołując u dziecka chorobę alergiczną.
Po odstawieniu dziecka od piersi nastąpiła zdecydowana poprawa. Dziecko było na diecie składającej się z kasz, groszku zielonego, mięsa królika oraz odżywki Prosobee, ponieważ inne pokarmy prowadziły do pogorszenia (pojawiała się biegunka). Po kilku miesiącach wystąpiła infekcja, wrócił częstomocz, pojawiła się nietolerancja pokarmów dotychczas nieszkodliwych, ciężkie zaburzenia snu, drgawki. Zlekceważono stwierdzenia matki, że problemy dziecka biorą się z alergii pokarmowej; urolog powiązał te
|