Wspomnienie konkurenta jest jak ukłucie szpilką i Dolores zrywa się z tapczanu. Do tej pory nie było okazji pogadać o nim z Sandrą, ale teraz - teraz już nareszcie koniec Pereiry!
- Na wszystkim kantuje, łachudra. Na mące, maku, soli. A już najbardziej na ziemniakach i owocach. Nie wiem, czy wagę ma tak
oszukańczo
ustawioną, czy odważniki sfałszowane; podejrzewam, że jedno i drugie. A ludzie głupie myślą, że u niego taniej! Ech, córcia, że na takiego kary nie ma. Bo ja ci mówię, że jakby tak raz grzywnę dostał porządną albo kilka dni aresztu o chlebie i wodzie... - Zawiesiła głos, wyobrażając sobie chudego, żylastego Pereirę, wleczonego przez żandarmów do ratuszowych piwnic; przecież jedno skinienie Sandry i tak się stanie.
- Mamo, przestań! - krzyknęła moja żona. - To zakrawa na donosicielstwo.
|