Afryce posiadali Niemcy Niemiecką Afrykę Południowo-Zachodnią, Togo i Kamerun, zajęte w 1884 r. oraz Niemiecką Afrykę Wschodnią zajętą w 1885 r. W Oceanii należała do Niemiec od 1884 r. część Nowej Gwinei (Ziemia Cesarza Wilhelma) i Archipelag Bismarcka. W następnych latach posiadłości te niewiele się już powiększyły. W 1898 r. rząd Rzeszy zmusił Chiny do wydzierżawienia na lat 99 Jiaozhou (Kiau-czou) nad Morzem Żółtym. W 1911 r. w drodze umowy z Francją zyskali Niemcy część Kongo Francuskiego.
Zamorska ekspansja imperializmu niemieckiego znajdowała więc główne ujście w Afryce, w skromniejszej zaś mierze w Azji Wschodniej i w Oceanii. Był wszakże jeszcze inny, lądowy kierunek ekspansji; szedł on przez Austro-Węgry i kraje bałkańskie ku Azji Zachodniej. Pierwszym ważnym krokiem na tej drodze była koncesja uzyskana przez Bank Niemiecki (Deutsche Bank) od rządu tureckiego na budowę linii kolejowej z miasta Smyrna do Angory (dzisiejsza Ankara). W ten sposób zapoczątkowana została Kolej
Bagdadzka
, czyli wielka magistrala mająca połączyć Berlin przez Wiedeń, Belgrad, Sofię, Stambuł z Bagdadem i Zatoką Perską. Wywóz niemieckich kapitałów i towarów do Turcji rósł silnie od końca XIX w. Turcja weszła na drogę wiodącą ją do roli niemieckiej półkolonii.
Pod koniec XIX w., w związku z przechodzeniem w erę imperializmu, rozwinęła się w Niemczech ożywiona propaganda haseł nacjonalistycznych i zaborczych. Propagandę finansowały monopole, a prowadziły ją w masach liczne różnego autoramentu stowarzyszenia. Największą rolę pośród nich odegrał zawiązany w 1891 r. Powszechny Związek Niemiecki (Allgemeiner Deutscher Verband), występujący od 1894 r. pod bardziej bojową nazwą Związek Wszechniemiecki (Alldeutscher Verband). Nie była to organizacja masowa,
|