- Tu nie ma żadnego lisa! Już wam mówiłem, do stu tysięcy piorunów! Ja jestem po nocnej zmianie! I chcę spać! Spać! - wrzasnął mężczyzna i zanim Ewelina zdołała coś odpowiedzieć, zamknął jej drzwi przed nosem.
Lekko oszołomiona schodziła po schodach. To niemożliwe, żeby pomyliła hasło, a czekający na nią profesor występował dla kamuflażu w w przepoconym podkoszulku. Coś tu się nie zgadzało. Adres pamiętała lepiej niż pacierz. Nowogrodzka 17, z bramy na lewo, mieszkanie na drugim piętrze, na wprost schodów. Minęła ją młoda dziewczyna, na jej twarz malowało się takie podniecenie, że Ewelina bez trudu się domyśliła, iż to jej przyszła koleżanka. Przystanęła na półpiętrze, nasłuchując. Dziewczyna
zadzwoniła
do drzwi, odezwał się ten sam nieuprzejmy baryton.
- Po odbiór farbowanego lisa - usłyszała Ewelina i zakryła usta, żeby głośno nie parsknąć.
|