Oceniając Kieszeń pod względem gatunkowym, trzeba podkreślić nietypowość sonetu, brak w nim bowiem tradycyjnego zróżnicowania na część opisową i refleksyjną, gdyż obie formy wypowiedzi lirycznej są tu ściśle ze sobą zintegrowane. Jednak nie bez intencji sugerujących pozostaje fakt lokalizacji głównego problemu właśnie w drugiej części wiersza.
Interpretowany liryk nie ma zbyt energicznej i regularnej rytmiki, która dysharmonizowałaby z jego opisowo-refleksyjnym charakterem. Poeta stosuje więc rozlewny trzynastozgłoskowiec z wyłącznie żeńskimi rymami i równie
żeńską średniówką
. Natomiast wersyfikacyjnie podkreślone zostały dwa bardzo ważne dla problematyki słowa: "nic" i "świat". Trzeba zatem stwierdzić, że wersyfikacja sonetu jest w pełni funkcjonalna wobec jego problematyki oraz językowo-stylistycznych struktur. Tak więc wszystkie elementy i aspekty utworu służą ekspozycji problematyki, która dzięki temu zyskuje głębię ostrości. W kieszeni Leopolda Staffa - gdyby żył - czytelnicy i badacze na pewno mogliby umieścić tylko same pochwały za ten piękny i mądry wiersz.
Na zakończenie warto go rozpatrzyć na tle porównawczym. Ze względu na główny problem bliski jest on sonetowi Dzieciństwo, zawierającemu własne przeżycia Staffa z lat chłopięcych. Funkcjonowanie dziecięcej wyobraźni ukazuje tu poeta na przykładzie swego stosunku do świata najbliżej otaczających go, zwykle "tajemniczych" przedmiotów, takich jak stare studnie, zepsute zegary, strych, pęknięte i oniemiałe skrzypce, stare i zardzewiałe klucze, które niczego nigdy już nie otworzą, znaczki pocztowe z
|