- Naprawdę jesteś czarownikiem? - zapytał ciekawie. Więzień nic nie odpowiedział. Usiadł z powrotem, oplatając kolana ramionami.
Stracił resztę nadziei. Minęło wiele godzin, a on nadal tkwił w tym
obmierzłym
dole. Piękne słowa, myślał z goryczą, cudowne deklaracje. Przyjaźń... lojalność... Garści piachu to niewarte. Służyć za piecyk, mięso dostarczać, mordować zbójów - do tego byłem dobry. A jak już mają dach nad głową i miskę przed nosem, to żaden mnie nie szuka! Przyjaciele spod świńskiego ogona... Co za wstyd. Książęcy potomek siedzi w lochu jak pospolity rzezimieszek. Dobrze, że jego krewni o tym nie mogą wiedzieć. Matka chyba by się ciężko rozchorowała. A ojciec... o tym nawet lepiej nie myśleć.
Dozorca jednak przyniósł mu wody. Opuścił dzbanek na sznurze, ale zostawić go nie chciał. Promień musiał napić się na zapas. Potem znów został sam.
|