nizacyjnych przy ministrze działał Gabinet Ministra oraz Dyrektor Protokołu Dyplomatycznego. Uproszczeniu uległa przede wszystkim organizacja Departamentu Dyplomatyczno-Politycznego, w którym zlikwidowano trzy wydziały w stosunku do poprzedniego stanu, wyłączając z niego kwestie związane z protokołem dyplomatycznym, sprawy szyfrów (do Wydziału S III w Sekretariacie Generalnym) i sprawy tłumaczeń. Na uwagę zasługuje fakt powołania specjalnego Wydziału Archiwalno-Naukowego (S VI) w Sekretariacie.
Równolegle do zmian w strukturze organizacyjnej MSZ następowało doskonalenie systemu
biurowego
. Zamiast stosowanych dotąd, często na przemian albo w zależności od określonego referatu czy wydziału, wzorów austriackich, rosyjskich czy francuskich stopniowo wprowadzono jednolite wzory polskie, regulowane bardzo dokładnie odpowiednimi instrukcjami. W szczególności dużą rolę odegrał w tym względzie wychodzący od 1 marca 1920 r. na podstawie rozporządzenia podsekretarza stanu Władysława Skrzyńskiego z 26 września 1919 r. "Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej"
Minister Eustachy Sapieha wprowadził z dniem 1 października 1920 r. nową organizację MSZ, obowiązującą do 1 kwietnia 1921 r. Istotne novum w stosunku do poprzedniej struktury, niezależnie od zastosowanego nazewnictwa, polegało na utworzeniu osobnego Departamentu Konsularnego. Oznaczało to zarzucenie dyskutowanej od początku koncepcji połączenia zagadnień konsularnych z ekonomicznymi i politycznymi w ramach komórek obejmujących swym działaniem określone rejony geograficzne świata. Zastosowane ro
|