Po kłótni z Iw i awanturze, jaką urządziła mu Julia, po długich rozmowach z rodzicami, którzy uczyniliby wszystko, byle ich syn szybko rozstał się z tą "dziwką z tancbudy", jak w chwilach szczególnego napięcia nazywali jego żonę, Witek czuł się coraz bardziej upokorzony, rozgoryczony i nieszczęśliwy.
Kiedy wymawiał sakramentalne "tak" w podziemiach kościoła Świętego Aleksandra, wierzył, że przezwycięży upór rodziny i wkrótce Iw zostanie przez nich uznana za prawowitą synową i przyjęta do rodzinnego
gniazda
.
Stało się inaczej, zupełnie inaczej, wbrew nie tylko jego pragnieniom i ambicjom, ale wbrew wszelkiej logice i prostemu uczuciu miłosierdzia i życzliwości.
|