Deklaracje badanych pilotów, dotyczące przejawianej przez nich aktywności fizycznej, raczej nie wskazywały na wystarczającą intensywność uprawiania sportów w badanej grupie. Można więc z dużym prawdopodobieństwem założyć, że opisane powyżej zjawiska nie miały miejsca, a uzyskane wyniki tolerancji nie zostały zmodyfikowane przez poziom wydolności fizycznej, aczkolwiek mogły wpłynąć na utrzymanie się pewnego poziomu tolerancji na przyspieszenia +Gz.
Przypuszczalnie zbyt niska aktywność fizyczna badanych pilotów była powodem niezaobserwowania innych skutków treningu aerobowego. Jednym z ubocznych efektów treningu wytrzymałościowego (tlenowego), oprócz obniżenia HR, jest zwiększenie objętości płynów ustrojowych. Powoduje to bądź zwiększone hamowanie baroreceptorów sercowo-płucnych, bądź adaptację baroreceptorów zatok szyjnych, co w efekcie prowadzi u osobników trenowanych
aerobowo
do znacząco niższej odpowiedzi częstości skurczów serca na bodziec przedciśnieniowy, niż u osób nietrenujących (Shi i wsp. 1992). W żadnej grupie badanych pilotów nie zaobserwowano zmniejszenia HR, zarówno wyjściowego, jak i maksymalnego. Jeśli wziąć pod uwagę procentowy jego przyrost podczas działania przyspieszeń, to okazuje się, że w grupie pierwszej (nisko tolerujących +Gz) przyrost ten był mniejszy niż w pozostałych grupach, aczkolwiek różnica ta nie była istotna statystycznie. W świetle powyższych rozważań nie wydaje się jednak, aby ta różnica mogła zostać przypisana treningowi fizycznemu.
U badanych pilotów nie przeprowadzono testów wydolności anaerobowej. Ponadto dane uzyskane z wykorzystaniem kwestionariusza ankiety wykazały, że nie prowadzili oni treningu siłowego ukierunkowanego na zwiększenie tolerancji na przyspieszenia +Gz. Testy takie niewątpliwie należałoby wprowadzić do badań rutynowych pilotów samolotów bojowych.
|