Tyle było naraz wydarzeń po 22 czerwca, że już nikt w domu nie zaprzątał sobie głowy tym romansem ojca z panią Ireną, a matka rozmawiała z nim jakby nigdy nic. Nie wyglądało też po tym pierwszym wybuchu, żeby ojciec miał pretensję za moje donosicielstwo. Mnie samemu było głupio i doszedłem do wniosku, że źle postąpiłem, nie należało z tej całej sprawy robić takiego halo i zawracać głowy matce. Przecież ojciec by z panią Ireną nigdzie nie poszedł i nas nie opuścił. Nie te czasy teraz były.
Wszyscy się martwili, żeby się Sowieci Niemcom nie odwinęli, bo ten tu na miejscu wróg był już znajomy, a tamci, z tego co opowiadał wuj Ludwik, dwa razy albo więcej gorsi. Ale po dwóch dniach nie było wątpliwości, w którą stronę front się toczy. Niemcy atakowali i wchodzili bez oporu w sowieckie terytorium jak nóż w masło. Tak w każdym razie brzmiały tryumfalne komunikaty Oberkommando der Wehrmacht, ogłaszane w gazetach i przez "szczekaczkę" ustawioną na placu Napoleona w Warszawie. Ludzie słuchali uradowani. Nikt nie życzył Niemcom zwycięstwa, ale wszyscy się cieszyli, że oto dwaj wrogowie Polski, którzy dokonali jej kolejnego rozbioru, teraz chwycili się za łby. Najlepiej byłoby dla nas, gdyby
pozabijali się
wzajemnie. Dlatego trochę martwiłem się słabym oporem Sowietów, bo wyglądało na to, że zanosi się na nowy Blitzkrieg!
W lipcu na naszym podwórku-studni zrobiło się duszno, chodziliśmy więc do Ogrodu Saskiego zaczerpnąć świeżego powietrza i pograć w piłkę. Mieliśmy też ciekawą książkę do wspólnego czytania. Baśka Gołaszewska wypatrzyła w bibliotece rodziców "Małżeństwo doskonałe" Van de Velda i wyniosła na podwórko. Ale nie było spokojnego miejsca do lektury ani nawet do oglądania obrazków, bo młodsza dzieciarnia zaraz by doniosła rodzicom. Przejrzeliśmy je tylko pobieżnie chowając się na frontowej klatce schod
|