Stary Izaak zdradzał wyraźną słabość do Ezawa. Zapewne imponował mu swą biegłością w łowach i siłą fizyczną. Były to przymioty męskie, przypominające mu przodków z okresu koczownictwa. Ezaw w dodatku kochał ojca na swój sposób, z wylewną poczciwością, bawił go i rozweselał, a gdy wracał z łowów, zawsze przynosił mu upolowaną zwierzynę.
Jakub był natomiast oczkiem w głowie Rebeki. Ezawa uważała ona za nieokrzesanego prostaka i trochę się go wstydziła. Sama myśl, że miał on stać się głównym spadkobiercą rodu, spędzała jej sen z powiek. Obawiała się, iż lekkomyślnie zaprzepaści mienie rodowe, podczas gdy Jakub, gospodarz i kupiec z powołania, będzie odprawiony z żałosnymi resztkami schedy. Dniami i nocami głowiła się, jak odwrócić nieszczęście i pokierować sprawą w ten sposób, by
pozyskać
dla Jakuba prawo pierworództwa.
Za miskę soczewicy
|