Jeśli idzie o mnie, to (nie rezygnując z nadanego mi przez Stwórcę prawa do wolnego wyboru) postanowiłem zwrócić znajomym książki, które świadomie pożyczałem na wieczne nieoddanie.
Że uczciwość popłaca, wierzyłem zawsze, starałem się też w tej sprawie przekonać moje dzieci, choć dotąd brakowało mi rzetelnych dowodów. Ale teraz, zwracając
pożyczone
książki, spotykałem się z niezwykłą życzliwością. Powrót przedwojennego wydania Podróży do kresu nocy właściciel powitał wykwintną kolacją, którą zakończyliśmy w południe następnego dnia. Tom wierszy Zbigniewa Herberta z autografem autora zaowocował obfitym udziałem w nielegalnie ubitej świni. Z okazji dzieł świętego Jana od Krzyża (dwa tomy w okładce kartonowej z Wydawnictwa Ojców Karmelitów Bosych, Kraków 1961) spędziłem parę dni i parę nocy w objęciach kobiety, która posiadła sztukę łączenia bezinteresownej pasji z pogodną ciekawością. Kłopot pojawił się w związku z Rewolucją nihilizmu Hermanna Rauschninga (Warszawa 1939, wydanie drugie, poprawione). Pożyczyłem, przeczytałem i gdzieś zapodziałem. Na szczęście okazało się, że właściciel Podróży do kresu nocy widział egzemplarz Rewolucji nihilizmu w rękach swojego szwagra, który udawał się do antykwariatu za rogiem, żeby wymienić go na serię znaczków wydanych przez podziemną drukarnię "Solidarności", która - akurat w tym przypadku - była konspiracyjną drukarnią Służby Bezpieczeństwa, co poważnie podnosiło wartość znaczków.
Ileż tam było wspaniałych książek! A skąd się wzięły? Przecież nie ze żmudnej pracy antykwariusza, podobnego do tłustej, spoconej, leniwej myszy (wuj, wiceminister w londyńskim rządzie emigracyjnym, przysyłał mu co miesiąc sto funtów, sumę na tamte czasy zawrotną, oraz paczki żywnościowe), i nie z zapobiegliwości jego żony, wrzaskliwej blondyny, która prowadziła melinę dla milicjantów z pobliskiego komisariatu.
|