O bytności Polaków, głównie z zamożnych rodów, dowiedzieć się można z tablic pamiątkowych w rozmaitych kościołach, zwłaszcza w świątyni polskiej pod wezwaniem św. Stanisława. Te informacje dość skrupulatnie zebrał ksiądz Ignacy Polkowski w swej książce "Groby i pamiątki polskie w Rzymie". Z rejestru Polkowskiego wcale nie wynika, aby wiek XVII był tak ubogi w rzymskie wizyty Polaków.
Sposobiąc się do stanu kapłańskiego w Krakowie, młody Bartłomiej Powsiński, syn mieszczanina, szczęśliwym dla siebie trafem zetknął się z legatem papieskim, kardynałem Ippolito Aldobrandinim. Legat przebywał w Krakowie z delikatną misją od cesarza. Chodziło o uwolnienie
więzionego
w Polsce arcyksięcia Maksymiliana, niefortunnego rywala Zygmunta III podczas wolnej elekcji. Książę chciał siłą zdobyć polską koronę, ale został pokonany przez hetmana Zamoyskiego w bitwie pod Byczyną i wzięty do niewoli. Misja Aldobrandiniego zakończyła się powodzeniem i mógł spokojnie odjechać do Rzymu. Nie wiadomo dokładnie, dlaczego w jego orszaku znalazł się również Bartłomiej Powsiński. Został potem rezydentem rzymskiego dworu kardynała. W 1592 roku po śmierci Sykstusa V Aldobrandini zasiadł na tronie papieskim jako Klemens XIII. Ten fakt jeszcze szerzej otworzył Powsińskiemu drogę do kariery. Kształcił się w Rzymie i w 1594 roku uzyskał stopień doktora obojga praw. Został też mianowany szambelanem papieskim i kanonikiem laterańskim.
Bywał często w Krakowie, ale tylko w celu załatwienia różnych spraw osobistych lub urzędowych jako łącznik między Stolicą Apostolską a królem polskim. W Rzymie pozostawił na długo ślad swojej działalności, bo w 1620 roku odrestaurował kaplicę św. Brunona w Termach Dioklecjana. Dziś już kaplica nie istnieje. Zmarł dwa lata później i został pochowany w rzymskim kościele Panny Marii Anielskiej. W 1639 roku zmarł w Rzymie młody starosta rzeczycki, dworzanin Władysława IV Eustachy Słuszka, o którym
|