Dalej zaczyna się bajka. August wzruszył się mocno rozpoznając w dziewczęciu rysy jej matki, wziął na dwór, wychował jak dziecko najukochańsze, przydając nazwisko hrabiny Orzelskiej. Odbierała hołdy jak królewna. Król darował jej Pałac Błękitny. Wydał za mąż za saskiego księcia. A ona nosiła niebieskie suknie, liberię miała niebieską, pojazdy, uprząż i pomieszkanie ulubione, wszystko było niebieskie.
Portret Anny jest ozdobą Czerwonego Salonu nieborowskiego muzeum wnętrz pałacowych. Nie mogłoby być inaczej. Zawsze musiała Anna dominować, przyciągać, gromadzić tłum adoratorów.
Zalotna
, kapryśna dama w błękicie. Dobrze się czuje w tym rokokowym cacku, jakim jest salon, pośród tych ścian obitych kwiecistym, karmazynowym adamaszkiem, który tak świetnie komponuje się z jej błękitem. Anna z portretu wie o tym.
Pod ścianami rokokowe mebelki. Trema w rokokowych ramach. Rozkoszne putta, igrające na malowidłach z supraport i medalionów, przedstawiających symboliczne sceny miłości i winobrania, polowań i uczt. Jedno putto trzyma w ręku maskę teatralną. Anna jawi się w tej dekoracji jak aktorka. Andrzej Banach napisał kiedyś, że w barokowym teatrze "wszystko jest pozorem, kostiumem, kłamstwem: biedny jeniec jest księciem, wygnaniec królem, kopciuszek królewną. I w życiu nie było inaczej: faworyt królewski
|