Wiadomo, że nie każdy Johnson trafi na swego Boswella, trzeba więc ocalić od zapomnienia choćby okruchy pamięci o jednym z najdowcipniejszych ludzi naszego miasta, wydać drukiem - obok wspomnień Minkiewicza, również i wspomnienia o Minkiewiczu. Dziesiątki anegdot, żartów, powiedzonek, tkwiących jeszcze w pamięci przyjaciół poety, tak kruchej, jak kruche jest ludzkie życie. Nie powinno się zwlekać...
Nie tutaj miejsce, by pisać o mojej współpracy z Januszem. Myślę o niej często, wspominając człowieka niezbyt szczęśliwego, który na złość samemu sobie przez wiele lat budował swoją reputację cynika i
zimnego drania
- nadaremno. Wiedziałem zawsze, że jest życzliwy ludziom, lojalny i wierny w przyjaęni. Zamordowałby mnie chyba za tę moją opinię o jego programowo budzącej grozę osobie...
Chciałbym jeszcze na zakończenie zacytować fragment pamiętników Miry Zimińskiej, zatytułowanych Nie żyłam samotnie: "Minia bardzo lubiłam. Ciągle go później spotykałam. Mieszkał na Starym Mieście, przychodził do mnie na Krakowskie Przedmieście. To był świetny człowiek, choć nieco dziwny. Taki niby ponuraczek, Szybko osiwiał. Miał dobre pióro".
|