Niejako na marginesie zasadniczych dla dyplomacji RP problemów bezpieczeństwa była finalizowana sprawa konkordatu.
Kontakty ze Stolicą Apostolską odgrywały ważną, acz nie zawsze dostatecznie uwzględnianą w historiografii, rolę w polityce zagranicznej IIRzeczypospolitej. Nawiązanie stosunków dyplomatycznych
niejako
wyprzedziło odrodzenie niepodległego państwa polskiego, ponieważ papież Benedykt XV za zgodą władz niemieckich zdecydował otwarcie namiastki nuncjatury w Warszawie już 15 kwietnia 1918 r. Wizytatorem apostolskim na Polskę i Litwę został mianowany prefekt biblioteki watykańskiej Achille Ratti, późniejszy papież Pius XI. Oficjalne otwarcie nuncjatury i nawiązanie wzajemnych stosunków dyplomatycznych nastąpiło rok później.
Polskim przedstawicielem w Watykanie w randze posła został mianowany profesor fizyki uniwersytetu we Fryburgu Józef Wierusz-Kowalski. W złożonej sytuacji odbudowy więzi wzajemnych na czele obu przedstawicielstw stanęli więc ludzie nie posiadający żadnych doświadczeń dyplomatycznych, co musiało odbić się na merytorycznej stronie stosunków. Ogrom zadań stojących przed dyplomatą polskim – w tym przede wszystkim łagodzenie proniemieckiej polityki Watykanu, a zarazem pozyskiwanie jego przychylności
|